Zamieranie jesionów to choroba spowodowana przez pucharka jesionowego (Hymenoscyphus fraxineus) grzyba z rodziny tocznikowatych. Po raz pierwszy wykryto go w Polsce na początku lat 90. i od tego czasu zamieranie rozprzestrzeniło się na większą część Europy, w tym na Wielką Brytanię, gdzie po raz pierwszy wykryto ją w 2012 r. Grzyb najsilniej atakuje rodzimy jesion wyniosły (Fraxinus excelsior L.), ale też inne gatunki z rodzaju Fraxinus. Infeksja doytyka liście, pędy i gałęzie drzewa, a także korę i system naczyniowy, który transportuje wodę i składniki odżywcze w całym drzewie. Zainfekowane drzewa rozwijają nekrotyczne zmiany na korze, a ich liście brązowieją i przedwcześnie opadają. Z czasem korona drzewa znacznie przerzedza się, a tak osłabnione drzewa stają się bardziej podatne na inne patogeny. Ostatecznie infekcja pucharkiem jesionowym oraz koinfekcje prowadzą do przedwczesnej śmierci zabijając od 95-99% osobników w populacjach. Jesiony są ważne pod względem ekologicznym w Polsce i Europie, w związku z tym ich zamieranie stanowi poważne zagrożenie zarówno dla ekosystemów naturalnych, jak i miejskich. Zamieranie generuje też negatywne skutki gospodarcze, np.: szacuje sie, że straty związne z zamieraniem jesionów w samej tylko Wielkiej Brytanii wyniosią ok. 15 miliardów funtów.

Fot. Nekrotyczna zmiana widoczną w wiązce przewodzącej jesionu wyniosłego.