30 stycznia 2015 r. w wieku 84 lat zmarł prof dr hab Mieczysław Łojek, emerytowany pracownik Instytutu Filologii Polskiej i Kulturoznawstwa UKW.

Biogram:

Profesor zw. dr hab. Mieczysław Łojek urodził się 20 marca 1930 r. w Udrzynie. Pracę doktorską obronił na Uniwersytecie Śląskim w 1970 r., habilitował się w 1977 r. w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, a w roku 1986 został profesorem zwyczajnym. Od 1954 r. pracował w różnych uczelniach, między innymi w Studium Nauczycielskim w Jeleniej Górze, w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie oraz w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze. Od 1982 roku, aż do końca swojej kariery zawodowej związany był z Wyższą Szkołą Pedagogiczną (następnie Akademią Bydgoską, a obecnie UKW) w Bydgoszczy. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Dydaktyki Literatury i Języka Polskiego oraz dyrektora Instytutu Filologii Polskiej, którego był współzałożycielem.

W swej działalności badawczej i organizacyjnej koncentrował się przede wszystkim na tym, aby z metodyki nauczania języka polskiego uczynić nie tylko ważny i bogaty w treści przedmiot kształcenia akademickiego, ale także na tym, aby stała się ona samodzielną dyscyplinę naukową. Zainteresowania Profesora skupiały się wokół czterech zasadniczych problemów badawczych: nauczania problemowego, roli biografistyki w edukacji polonistycznej, twórczości Jana Kochanowskiego oraz motywów filozoficznych i religijnych w literaturze. Był autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych, a do jego najważniejszych książek należą: Metoda problemowa w nauczaniu literatury. Rys historyczno – teoretyczny (1979), Biografie pisarzy w nauczaniu literatury, (1985), Teksty filozoficzne dla szkół średnich (1987), Ignacy Chrzanowski jako badacz literatury i profesor (1992), Mieczysława Mitera-Dobrowolska. Wzór polonistki na dziś i na jutro (1998), W kręgu problemów dydaktyki literatury (1999), Kult Matki Boskiej w twórczości Adama Mickiewicza (2002), Jan Kochanowski w edukacji uczniów w latach 1564-1984 (2003).

Mieczysław Łojek wypromował 300 magistrów i 3 doktorów, ponadto uczestniczył jako recenzent w licznych przewodach doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich. Jako opiekun naukowy odznaczał się sumiennością, rzetelnością i życzliwością. Zawsze dbał o wysoki poziom merytoryczny oraz metodologiczny prac swoich podopiecznych.

W wolnych chwilach pisywał wiersze, fraszki i aforyzmy.

Za wysoko cenioną działalność naukową oraz dydaktyczno-wychowawczą został Profesor uhonorowany między innymi: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz licznymi nagrodami resortowymi.