Z głębokim żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci dra Wacława Gauzy, wieloletniego pracownika Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.

Śp. dr Wacław Gauza
26.09.1938 – 3.07.2023

Rodzinie i Bliskim składamy wyrazy współczucia.

---

Sylwetka dra Wacława Gauzy we wspomnieniach dra Zbigniewa Dziamskiego

W imieniu Koleżanek i Kolegów oraz własnym żegnamy dra Wacława Józefa Gauzę, Przyjaciela wielu z nas, pracowników i absolwentów Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.

Żegnamy wieloletniego pracownika, który 33 lata przepracował w naszej Uczelni, pamiętając o tym, że wniósł On istotny wkład w jej rozwój oraz kariery zawodowe nie tylko naszych absolwentów. Zawodowa droga życiowa dra Wacława Gauzy nierozerwalnie związana była z szeroko pojętą dydaktyką ogólną. 

Urodził się 26 września 1938 r. w Solcu Kujawskim. Dzieciństwo miał bardzo trudne. Ojciec z zawodu był nauczycielem, matka zajmowała się domem, w późniejszym czasie podjęła pracę w Zjednoczonych Zakładach Rowerowych w Bydgoszczy. Wacław w czasie wojny w latach 1939 - 1945 r. przebywał  w Koźminie Wlkp. wraz z matką i rodzeństwem. 1 września 1945 r. podjął naukę w szkole podstawowej. W 1946 r. przeprowadzają się do Niemcza pod Bydgoszczą, a w roku 1951 rodzina przeprowadza się do Bydgoszczy. Szkołę podstawową ukończył w 1952 roku, a Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w 1957 r. Jak pisze w swoich notatkach, interesuje go praca z dziećmi i młodzieżą. W 1958 r. rozpoczyna więc naukę w Studium Nauczycielskim w Bydgoszczy, które ukończył 17 czerwca 1960 r. na specjalności historia z wynikiem bardzo dobrym. W tym też roku 12 sierpnia rozpoczął pierwszą pracę zawodową jako nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 20 w Bydgoszczy. Następnie trzy lata w Szkole Podstawowej nr 45 oraz decyzją Inspektoratu Oświaty Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Bydgoszczy zostaje zastępcą kierownika Szkoły Podstawowej nr 33 przy ul. Jesionowej, a od 1 lipca 1969 r. pełnił funkcję kierownika Szkoły Podstawowej nr 37 przy ul. Libelta. Podczas pracy jako nauczyciel w wyżej wymienionych szkołach podstawowych w latach 1963 – 1967 studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, na której po złożeniu egzaminu magisterskiego z wynikiem bardzo dobrym, w dniu 30 grudnia  uzyskał dyplom magistra pedagogiki.

W międzyczasie 4 sierpnia 1953 roku ożenił się i z tego związku urodziły się dwie córki Małgorzata i Magdalena.

30 maja 1970 roku dr Wacław Gauza kieruje pismo do doc. dr hab. Jerzego Danielewicz Rektora Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Bydgoszczy z prośbę o zatrudnienie z dniem 1 września, jako pracownika naukowo – dydaktycznego o specjalności dydaktyka, w Zakładzie Nauk Pedagogicznych. Podanie zostało rozpatrzone pozytywnie, zatem od 1 września 1970 r. rozpoczyna się nowy etap kariery zawodowej jako nauczyciela akademickiego, początkowo  na stanowisku wykładowcy w Zakładzie Nauk Pedagogicznych na Wydziale Pedagogicznym, a od 1 października 1978 roku na stanowisku starszego wykładowcy w Instytucie Nauczania Początkowego i Wychowania Początkowego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy. Od 1 października 1996 roku do 2003 roku, czyli do roku, w którym ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę,  pracował na stanowisku adiunkta w Katedrze Dydaktyki Wydziału Pedagogiki i Psychologii. Na podkreślenie zasługuje to, że przez cały okres pracy jako nauczyciel akademicki naszej uczelni, Jego bezpośrednim przełożonym był niezapomniany prof. dr hab. Jan Jakóbowski.

Od samego początku cechuje Go duża aktywność, nie tylko w zakresie prowadzonej działalności naukowej, ale także dydaktycznej i organizacyjnej. Jest specjalistą od dydaktyki ogólnej i metodyki nauczania – uczenia się, nie tylko w odniesieniu do dzieci i młodzieży, ale także studentów. Jego liczne publikacje dotyczą m.in. kształtowania postaw twórczych u dzieci w młodszym wieku szkolnym. Eksponuje zagadnienia rozwijania samodzielności intelektualnej uczniów na bazie środowiska społecznego. Wskazuje na powodzenia i niepowodzenia uczniów w nauce. Jest eksperymentatorem i prowadzi badania nad nowym ujęciem możliwości rozwijania u studentów umiejętności samodzielnego uczenia się. Uzasadnia rolę studiów wyższych w kształtowaniu tychże umiejętności, a także wskazuje na psychodydaktyczne podstawy uczenia się. Bada efektywność dydaktyczną na poziomie szkoły wyższej. Jego prace wyróżniają się wnikliwością i użytecznością. Publikuje w licznych czasopismach o zasięgu krajowym i międzynarodowym, m.in. Studia pedagogiczne, Zeszyty Naukowe czy Z teorii i praktyki nauczania początkowego, część II i III oraz w opracowaniach Prac Komisji Pedagogiki, seria A, Warszawa-Poznań PWN. Bierze udział w kilkunastu konferencjach naukowych, na których w zespołach problemowych wygłaszał liczne referaty, wywołując tym samym ciekawe i merytoryczne dyskusje. Jego aktywność naukowa została zwieńczona stopniem naukowym doktora nauk humanistycznych na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego w dniu 16 kwietnia 1981 roku. Jego promotorem był znany i ceniony znawca pedagogiki i dydaktyki prof. dr Ludwik Bandura. Temat rozprawy doktorskiej to: Rola świadomości studenta w organizacji procesu studiowania i jej wpływ na efektywność dydaktyczną szkoły wyższej.

W zakresie prowadzonej działalności dydaktycznej bardzo wysoko ceniony przez studentów. Zajęcia organizował w oparciu o koncepcje wielostronnego nauczania – uczenia się. Należał do nauczycieli wyróżniających się jako rzetelny, zawsze merytorycznie przygotowany, wprowadzający duże unaukowienie do prowadzonych zajęć, a tym samym atrakcyjność. Z  dużą pasją prowadził wykłady i ćwiczenia z wykorzystaniem metod aktywizujących takich jak: metody problemowe - programowane czy heurystyczne, wyzwalające u studentów aktywność  i samodzielność. Jako były student z lat siedemdziesiątych kierunku technicznego z całą stanowczością mogę potwierdzić, że na zajęciach dydaktycznych potrafił zainteresować dydaktyką nawet najbardziej opornych studentów. Jego wykładów słuchało się z pełnym zainteresowaniem. Był promotorem ok. 150 prac magisterskich o bogatych walorach teoretycznych i praktycznych. Wymagający  w stosunku do siebie  i studentów oraz sprawiedliwy. Cieszył się dużym autorytetem i zaufaniem wśród studentów, którzy  powołali Go na członka komisji ds. Dyscyplinarnych Studentów, na której rozpatrywane były sprawy sporne i łagodzenie konfliktów.

Był bardzo aktywny w sprawach organizacyjnych. Opracował liczne pomoce dydaktyczne, testy sprawdzające,  czy pytania egzaminacyjne dla kandydatów na studia zaoczne kierunku pedagogika. Współpracował z III Liceum Ogólnokształcącym w Bydgoszczy i Kolegium Nauczycielskim w Ciechanowie w zakresie wprowadzania autorskiego programu nauczania z dydaktyki ogólnej uczenia się dla klas pierwszych o profilu pedagogicznym. Czynnie współpracował z Ośrodkiem Doskonalenia Nauczycieli w Bydgoszczy, gdzie przez wiele lat brał udział w komisji  egzaminacyjnej na stopień specjalizacji.

Był aktywnym członkiem Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa oddziału Bydgoskiego, a także od 1960 roku również aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego.

Jego praca i zaangażowanie zostało niejednokrotnie docenione przez środowisko naukowe i najwyższe instytucje państwowe. Za osiągnięcia  naukowe, dydaktyczne i organizacyjne został wielokrotnie wyróżniony nagrodami indywidualnymi przez JM Rektora naszej uczelni, czy Złotym Krzyżem Zasługi nadanym w 1981 roku.

Nie sposób w pełni przedstawić wszystkich osiągnięć dr Wacława Gauzy z przebiegu 33 lat pracy w naszej uczelni. Jest ich jeszcze wiele.

Jego zainteresowania stanowiły: szachy, psychologia rozwojowa i społeczna oraz sport.

Będąc już na emeryturze w 2013 roku, doznał udaru mózgu i przez ostatnie dziesięć lat dzielnie przy wyraźnym wsparciu i szczególnej opiece ze strony żony Wandy, starał się wrócić do pełnej sprawności. Pomimo licznych zabiegów rehabilitacyjnych i pobytach w sanatoriach, już nigdy nie odzyskał pełnej sprawności, mimo że tego bardzo pragnął.

Zapamiętamy Go jako człowieka obdarzonego szczególnymi cechami takimi jak: sumienność, rzetelność, zaangażowanie i odpowiedzialność. Wymagający w stosunku do siebie, studentów i współpracowników. Zawsze skromny, uczynny i uśmiechnięty, cieszący się z osiągnięć i awansów Koleżanek i Kolegów.

Zapamiętamy Go wreszcie jako człowieka niezwykle życzliwego, oddanego swojej Katedrze i uczelni, wiernego swoim zasadom.

W imieniu pracowników Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, pracowników Wydziału Pedagogiki i Psychologii oraz Jego absolwentów, składam wyrazy głębokiego współczucia Rodzinie Pana Wacława, w szczególności jego żonie Wandzie, córkom Małgorzacie i Magdalenie oraz wnukom Radosławowi i Patrykowi.

Panie Wacławie, Drogi Przyjacielu, będzie nam Ciebie brakowało.

Cześć Twojej Pamięci!